بقیع، بلندترین صدای اعتراض مظلومیت تاریخ تشیع...
با بغض می نویسم، قامت قلم شکستنی خواهد شد، وقتی بنویسم؛ امامان مان را در قطعه زمینی بایر، با بی احترامی قرار داده اند...
بی گنبد و بارگاهی عزیزترین بندگان نزد خدا را...
بقیع غمی دارد ب عمق مظلومیت شیعه در تاریخ...
همان مظلومیتی ک دنیا را تا قیامت شرمسار از خونهای ب ناحق ریخته ی آل الله کرده است....
مثل همان وقت ک پهلوی مادرمان را شکستند، دست بابای مظلوم مان، امیرالمومنین را، بستند،
خامس آل کسا را با لب عطشان شهید کردند ، دل کریم اهل بیت را در تشت خون آوردند،
با غل و زنجیر سجاد آل یاسین را منزل ب منزل کشاندند...
درست مثل همان وقت هایی ک اصحاب ائمه علیهم السلام برای دیدن مولای شان با رعب و وحشت وارد منزل شان می شدند،
امروز هم دست ما را بسته اند ک متبرک نکنیم ب خاک مزار عزیزان مان.
از خاک و مزار ائمه علیهم السلام واهمه دارند و هنوز قلب های تاریک شان مملو از حسادت است.
همچون شیطان؛ ک نور ایشان را در صلب آدم نتوانست تحمل کردن.
و این برای ما حرف ها دارد. اینکه شیعه بداند؛ نور حقانیت پیشوایانش کور می کنند شغالان و گرگان درنده ی دنیا را...
اینکه بداند، دشمن ش هشیار است و از هر بابی برای تضعیفش وارد شده است.
حضرت بابا، از روزی ک خود را شناخته ایم، مادران مان وعده ی آمدن تان را داده است، وعده ی آبادانی بقیع را...
وعده ی ساختن حرم حضرت مادر را...
ای منتظران؛ می آید آن روز ک صدای انا بقیة الله در عالم طنین افکن خواهد شد و تمام شیعیان، با پای برهنه می رویم
تا با قلب هامان بسازیم بقیع را...
اما سازندگی مان از امروز است؛ از امروز ک نام منتظر را بر پیشانی مان حک کرده اند.
از همین حالا ک هر فرد بداند؛ خودش و یکی را همراه خودش ب این کشتی نجات وارد سازد.
حضرت بابا، با تمام توان در حال پاکسازی مقدم ورودتانیم؛ یاری مان دهید ک سخت نیازمند نگاه پر مهر و پدرانه تان هستیم.
فاطمه